Adalet. Şiiri - Servet Alkan

Adalet;
Eşitlere eşit davranmakmış
Haksızlık etmeden..
Pak ve püryan
Medetsiz….

Ben sana
Nasıl eşit davranabilirim ki
Sen değilmisin
En zor anımda
Yanımda beliren
Ellerimden tutan…
Tükenmişliğimin içinde
Kumral saçların
Kahverengi gözlerinle
Sahipsiz ve terkedilmişlikte
Umudum olan….
Gözlerinde tutuşan yıldızlarla
Yokluğu,yoksulluğu tarif eden ….
‘’ Sebeb ne olursa olsun
Tebessümle karşıla
Dertleri,Dostları, yalanları..’’ diyen…
Ve Umut;
Benli Gerdanının ortasında
Sarıp sarmalarken beni
Değilmisin ki:
Kiraz çiçekleri
Döküldüğü zaman
Rüzgarlarda
Hazar’a Akın ederken
Dudaklarınla bana Can Veren…
Yoksulluğum uzadıkça
Bana daha çok bağlanan
Güvenen- gizli ağlayan…

Adalet:
Eşitlere eşit davranmakmış
Haksızlık etmeden
Nar ve Seyran
Sebebsiz…

Ben sana
Nasıl eşit davranabilirim ki;
Yusuf’da Züleyhasına
Eşit davranmamıştı ki? ....

Ki
Sana eşit davranmak
Haksızlık ve zulüm olur…
Sen Züleyha’dan
daha güzel değilmisin…?
En azından
Sadece benim
Benim değilmisin?

Adalet;
Eşitlere eşit davranmakmış.
Haksızlık etmeden….
Ben sana nasıl eşit davranabilirim ki
Döşüme vurulan
Felek ten yana ne varsa
Çıkarıp yaramı sarmalayan,,
‘’Ölüm gelipte
Dar Vakitte çattığında
O da Gerektir bir zaman..’’
Kara Yazımın Fermanı
Kara Günahlarım arasında
Kumral Güneşim………

Ve Sen Züleyham:
Sayfalarca
Sana yazsam….
Ömür salıncağında
Gönül bahçende Bahçıvanın olsam
Kumral saçlarından tutam alsam saklasam……