Ada Güner Şiirleri - Şair Ada Güner

Okyanusları bastım göğsüme
Yine de dinmedi yüreğimin yangını
İçimde kocaman boşluklar
Umut güvelerinin açtığı
Kalbimde derin derin çizgiler
Hayal kırıklarının kestiği

Çekip gitmek istiyorum buralardan
Öyle bir gitmek istemek ki bu
Tarifi yok
Kendimi bile istemiyorum peşime
Tüm belleğimi
Kalbimi fırlatıp bu şehrin bir köşesine

Bir tanrı kök saldı içimde
Doğuruyorum milyonları
Dışarda inlemelerimin inanılmaz şarkısı
Hayat oluşuyor
Dünya kuruluyor
Hepsi bir vajina milyonlarca tanrı dölünden

Şimdi bir mezar başında
Mezar taşı görevindeyim
Ben mi gömülüyüm toprağa
İçindekiler mi yükseliyor Tanrıya
Ben susuyorum
Kulaklarım hoparlör görevinde

Ben bu topluma göre insan değilim.
Ben denizsem onlar Ankara
Ben siyahsam onlar gökkuşağı
Belki de ikimizde maviyiz
Onlar deniz ben gökyüzü
Çoğu zaman yeryüzüyüm

Unutuyorlar ölümü
Bir toprak peşine koştukları dünyada
Toprak olduklarından habersiz
Çiçekler dikiyorlar mezarlarına
Yaşarken bir çiçek bile almadıkları insanların
Mezarı başında ağlıyorlar

Sevişmek haramdır da kötü müdür?
İnsanı mutlu eden şehvet ateş midir?
Şehvetse bizi ateş eden
Bizim mutlu yuvamız cehennem midir?
Kötülük sadece bacak arasında mıdır?
Her yola girip çıkılır da

Görmüyorlar beni,
Sadece bakıyorlar yüzüme.
Tıpkı bir kitap kapağına bakar gibi.
Anlamıyorlar beni,
Sadece dinliyorlar ağzımdan çıkan sesleri.
Tıpkı yanlarında açlıktan miyavlayan yavru bir kediye acıyarak bakıp geçer gibi.

Çoğu sığınır görmediklerine
Ben gördüklerime dahi inanamazken
Elimi açmıyorum belki
Ama kalbimi sonsuz sevgiye adıyorum
Gözlerim gördüklerinden süphe ederken
Onlar görmediklerinden eminler

Yüreğimde büsbütün bir taş var
Oturmuş içime
Tüm bedenimi kanser gibi sarmış acılar
Ne ruhum kaldırıyor bu ağrıyı
Ne omuzlarım taşıyabiliyor artık bu yükü
Büsbütün kaybettim her şeyi