Acıyı Özümsemek Şiiri - Hamza Mamaş

Her şey sathi, yapmacık ve sıradan.
Tamburun, kemanın, kanunun kesildi sesi.
Bu nefes ne İsa'nın, ne Musa'nın nefesi.
Kalmadı artık eski mutluluğun zerresi.

Yaşanırken hakikat ayetlere denk.
Karaya boyadık göğü bilerek, isteyerek.
Dünyalık hırslar az verip çok şeyler aldı.
Kaskoca bir milleti yaratandan kopardı.

Zalimin kandilinde çerağdır garibanlar.
Ne nemruttan, ne firavundan aşağı yapılanlar.
Üryan vücut ile gelivermişken dünyaya,
Şaşıyorum dünya için zalimce çalışana.

Zaman bu...
Döndürülmez garip bir zaman.
Şerri şiar edinenler elbette ölecekler.
Yaratandan şifa diye ne dilenecekler.

Dedim ya Heyhat...
Ne kurarsan kur beyhudedir gönlümde.
Bundan böyle senfonin de boş, raksın da.
Hesaplaşmak için mutlak bir uyku gerek,
Yaşıyoruz sayende acıyı özümseyerek.