Acının içinden geçerek mutluluğu bulmak

Hayat inişleri ve çıkışlarıyla bize kim olduğumuzu hatırlatan bir yolculuk. Bazen öyle anlar gelir ki, tüm güzelliklere gözümüzü kapatır, sadece karanlığı görürüz. O anlarda sanki hiçbir şeyin anlamı kalmamış gibi hissederiz. Ama belki de mutluluğu gerçekten anlayabilmek için acıyı hissetmek gerekir. Çünkü insan, yalnızca ışıkta değil, karanlıkta da kendini bulur. Her kayıp, her hüzün, her hata bize bir şeyler öğretir. Eğer sahip olduğumuz şeylerin değerini bilirsek, hayatımıza daha bilinçli devam edebiliriz. Başarabilecegimize önce kendimiz inanmalıyız; çünki insan önce kendini sevmezse, dışardan da sevgi ve değer bekleyemez. Zamanla anlıyoruz ki, öfke ve kızgınlık en çok kendimize zarar veriyor. Sakinlik hayatı daha net görmemizi sağlıyor. Hatalarımız ise yol göstericimiz oluyor onlardan kaçmak yerine ders alırsak, daha güçlü ve bilinçli bir şekilde ilerleriz. Ve en önemlisi her karanlığın ardından bir güneş doğar. Önemli olan karanlığın içinde kaybolmamak ve güneşin doğacağına inanmak, çünki hayat, onu nasıl yaşamak istediğimizle şekillenir. Eğer gerçekten sahip olduklarımızın değerini bilir ve ona göre yaşarsak, o zaman hayat bizim için çok daha anlamlı hale gelir.