Acılarımızın Rengi Şiiri - Nevin Akbulut

Her sabah aynı diken acıtır aynı yaraları
Çünkü her sabah aynı yollardan geçeriz,
Aynı güne uyanırız, aynı şekilde.
Yaraların kabuk bağlamasına bile izin verilmez,
Pıhtılaşırken tam yara,
Ertesi güne uyanırız.
Her sabah aynı acıyla
Ne az, ne çok!
Monotonlaşır acılar sonra,
Kurtulmak için daha büyüğünü yaşamaya kalkarız,
Yaşarız da.
Bu sefer o acılar da monotonlaşır.
Yani sürekli büyürler, hiç küçülmeden

I

İkimiz için,
İçimiz kadar büyük bir dünya yok
Hadi kapan içime,
Sonsuza dek.
Kendinden terk et kendini,
İçime gel
İkimiz için en güzel dünya bu!
İçimizin dünyası! ...

Acılarımızın renginden tanımıştık birbirimizi,
İkimizinki de birbirine benziyordu.
Kimin ne kadar yaşadığının önemi olmadığı zamanda
Karşılaşmıştık.

Acılarımızın büyüklüğü kadar sarıyor,
Acılarımızın büyüklüğü kadar seviyorduk.

Gül desen gülemezdim,
Kelepçeye bağlı gülümsemem,
Güldükçe batar, güldükçe acıtırdı.

Gülmeyi isterdim, gülerdim de acırken,
Kanarken yaralarım.
Gelmeyi isterdim en çok, sana
Mil çekilmiş gözlerimle bulamazdım yolumu.
Yaralarımızı sarmak için geldiğimizde
Gözyaşlarımızın tadını bile öğrenmiştik,
Kiminki daha tuzluydu?
Deniz denen bu dünya da ne fark ederdi?

II

Çizgilerden önce acılar oturmuştu yüzüme,
Her birinin ayrı izi vardı.
Solumda hemen göğsüme yakın yerinde
Gittikçe büyüyen bir ur,
Nefesime bile yetiyor bazen.
Nefesime yeterken, nefes almalarım yetmiyor,
Nefes alamıyorum.

Çok dar burası,
Acılarımız bile sığmıyor.
Yasal olmayan sızılar yapışıyor her sabah uyandığımda,
Dikenlerin acıttığı yerime,
Dikenler kabul etmiyor acıttıklarını
Ve kimse cinayetini itiraf etmiyor.
Herkes günahsız, masum,
Bu kadar yüreği kim öldürüyor,
Kimlerin kalbi müebbet hapiste?

Ufkun sonundan görünemeyen hayat,
Güneşin batımına nişan almak
Ve vurmak tam batacakken, batırmamak
Vurgun yemiş hayallerin
Diken olup batması her akşam güneş batarken,
Kırıkların dudaklarıma.

III

Batacak diken dalında durmaz
Ve eğer batacaksa,
Nerede olursa olsun,
Gelir, bulur seni.

Aynaya bak,
Yaralarından tanırsın beni
Öyle sar yaralarımı
Aynadan,
Renklerinin aynılaştığı yerden,
Aynadan

(On Üç Eylül İki Bin On İki 12 30)