Acılara Alışırmış İnsan Şiiri - Hakan Gezik

Acılara alışırmış insan,
Yalnızlığa alışırmış,
Vakitsiz gelen ölümlere,
Susmuş şakıyan dillere,
Saatlerin tik taklarına.

​Sonbahar gazellerine bürünen,
Camı döven dalların rüzgârına,
Şebnemleri, ezilmiş çimenleri,
Güneşe yönelen gidişine baharın.

​Terk edilmişliğe bile alışırmış insan,
Sevgilinin derinleşen yüz çizgilerine,
Ellerinde büyüyen hiçliğin,
Yıpranmış duygularına zamanın.

​Turnaların son kanat çırpışıdır,
Karıncaların yuvalarına çekilişi,
Kurak geçen yazın telaşı,
Üveyiklerin bu son nidaları,
Dalında kuruyan güller misali sen,
Savrulup duran aşkın vakitsiz telaşı.

​Acılara alışırmış insan,
Yazgısına, susuzluğa, yokluğa,
Zulme alışırmış insan,
Yaşanmamış da olsa sevdalara,
Ardınca hayata bağlayan zincirlere,
Vakitsiz telaşına ölümün...

​Acılara alışırmış insan,
Koca bir dağın içinde,
Buzdan bir ruh taşırmış,
Granit bir beden.
Penceresiz duvarlarında hânelerin,
Bir tek ihanetin acısı kanarmış.