Acı Tütün (çocukluğumdan.)

Gece yarısı uyanırdı annem,
Ay daha yamacın ardında, uykuda,
Gecenin sessizliğini delen tek şey,
Bir kandilin cılız hışırtısıydı odada.

Yorganı aralardı usulca,
Sanki uykuyu ürkütmekten korkarcasına,
Bir gömlek, bir entari ve belki bir örtü
Bir yudum suyla başlardı her günü.

Ayak sesleri yankı olurdu toprağa,
Islak çorak, nemli tarlalarda,
Minicik bir candım ben o zamanlar,
Sığıntıydım sanki zamanın en yorgun durağında.

Nasırlı elleriyle kırardı tütün yaprağını,
Birine baba, birine koca demeden,
Güneş doğmadan önce seleler dolardı,
Gökte yıldızlar hâlâ uyanmamışken.

Taşıdığı seleler çok ağırdı,
Omuzlarına binen sonsuz bir yük gibi,
Bir dua mırıldanırdı annem,
Her adımda içine çekerken acıyı.

Güneş yükselince kavrulurdu hava,
Toprak kokusu, ter ve tütün karışırdı,
Çatlayan dudaklarda susuzluk,
Ama ne bir gölge
Ne bir serinlik buluşurdu avuçlarda.

Uykuyla uyanıklık arasında,
Başlar düşerdi zaman zaman göğüslere,
Eller çalışırdı ama inadına,
Çünkü tütün durmazdı,
Güneş gibi her sabah doğardı yeniden.

Çocuklar da vardı, benim gibi
Uykusuz, gözleri mahmur,
Minik ellerimizle dizerdik tütünü,
O kahverengi sabrın yapraklarını.

Akşamları yorgunluk çökerdi üstümüze,
Yere diz çökerken, toplanırdı diziler,
Tütünler kırmandallara sıralanırdı,
Bir tencere kaynar, bir çocuk ağlardı içeride.

Kimi zaman ağlardı annem sessizden,
Ben duyardım, susardım,
Sanki büyüyordum o susuşlarda,
Bir yaprak gibi sararıp dökülmeden, düşmeden.

Bir ömür kandil ışığında yanmak demekti bu,
Ne bir bayram ne bir tatil,
Yalnızca sarı yeşil yapraklar,
Ve ellerde yeşeren nasır gibi bir kader.

O kadınlar ve çocuklar,
Bir dağın yamacında, bir rüzgârın kıyısında,
Görünmeden yaşadılar, unutuldular,
Gözümüzün önünde silinen bir hayal gibi.

Ne zaman bir tütün kokusu gelse burnuma,
O kandil, o sele, o akmalı eller düşer aklıma,
Ve susarım yine çocukluğumdaki gibi,
Bir şiir dolar içime annemin bakışlarıyla.

Abdullah Demirel 01/05/2025