Acı Şiiri - Samira Samiraninsiiri

İlk sızladığında sandım ki geçer,
bir cam kesiği gibi, biraz yanar, sonra unutulur.
Ama bu, unutulacak türden değildi.
Sanki biri içimde bir yer açtı,
ve o yerden hep aynı ses yankılandı:
“Kal.”

Sonra büyüdü.
Küçük bir acıydı önce,
parmağını kesince akan bir damla kadar.
Ama sonra o damla,
bir nehir oldu içimde,
ve her gece yatağımın kenarından
taştı.

Gözlerimi kapattım,
yine de gördüm.
Unutmak istedim,
hatırlamak kadar can yaktığını o zaman anladım.
Sesini değil,
suskunluğunu taşıyorum şimdi
bir yük gibi değil,
bir borç gibi.

Kendimi kandırdım:
“Zaman iyileştirir.”
Oysa zaman, sadece izleri tozla kapatıyor,
altındaki yarayı hâlâ sıcak tutuyor.

Bir sabah uyandım,
dilimde isminin yanığı.
Su içtim, geçmedi.
Kahve içtim, acı, sensizliğimin yanında tatlı kaldı.
Sigara yaktım,
ateşi bile senin yokluğundan soğuktu.

Pencerede bir kuş kondu,
kanadı titriyordu,
benim gibi.
Gitmek istiyordu ama,
yağmur yağıyordu.
Ben de gitmek istedim,
ama yağmur hep içimdeydi.

Güvendiğim dağlar yıkıldı,
arkalarında yankı bıraktılar sadece.
Dost dediklerim rüzgâr gibi geçti
ellerinde bir sıcaklık değil,
soğuk bir “boşver” bıraktılar.
Kimse anlamadı:
İnsan bazen “iyiyim” derken,
kendi mezar taşını yazıyor.

Ve ben,
ölmeyi değil,
yaşarken çürümeyi öğrendim.
Her nefesimde biraz daha eksilmek,
biraz daha un ufak olmak.
Bir zamanlar kalbimdi orası,
şimdi susturulmuş bir yangın yeri.

Tanrı’ya bile kızamıyorum.
Belki de bu acı,
O’nun beni unutmamasının bir yolu.
Belki de “sabır” dediğimiz şey,
ölmemekle cezalandırılmak.

Artık kimseye “canım” diyemem.
Çünkü canım, çoktan gitti.
Ve ben her sabah,
yokluğunu giyiyorum üstüme,
üşümemek için değil,
unutmamak için.

Bir gün, biri adımı anarsa sessizce,
rüzgârın arasında duyarsın belki.
Ve o an anlarsın:
Acı, bazen ölmek değil…
bazen hâlâ yaşayabilmek.