uyuyamadım günlerce
gözlerime kumu doldu
bütün bu yıkık evlerin
gördüğün her çöküntünün içindeyim ağır
sen dışarıdan bağır
artık istediğin kadar yırtın öl ardımdan
sağır!..
ben gerçekten öldüm
bir düş denizindeki soğuktan yatağımda bilmem kaç gün
gerçekle düş arasında
uyudum ısındım su içtim öldüm
dışarda ellerini parçalayan
babama sarıldım öldüm
bilmem
bana yetişti mi biri?
sesimi duyan var mı dedi mi?
ben duymadım
duyduğum bir kar kokusu
bir de babamın sesi
nasıl bir acıdır bu yıkıntıda öğrendim
babanın seninle ölmesi.
Kayıt Tarihi : 1.8.2023 16:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Depremde gördüğümüz yüzlerce kare içinde canımızı yakıp, ruhumuzu yaralayanlar olmuştur ya bu şiir de öyle bir kare anısına yazıldı. Baba ve kız fotoğrafında belki çoğumuz babanın yerine kendini koyup, kaybettiği kızı için üzülmüştür. Ben bir baba olarak her ikisinin yerine geçtim... Bu şiiri yazarken çok ağladım, yazmaya devam ettim; unutulsunlar istemedim. (Tüm kaybettiklerimiz anısına saygıyla)
İhmalden kaynaklı yaşanan bu afet ve yitirilmiş onca çocuk ana baba genç ve henüz anne karnında doğmayı bekleyen onlarca can ve yaşamak uğruna kolunu bacağını feda etmeye hazır insanlar kolay kolay silinir mi hafızalardan şair
Yüreğinize saygı ile
TÜM YORUMLAR (1)