Acı Şiiri - Hüseyin Şen 2

Gidiyorum bir kervan muammasında düşlerimin,
Yollar uzun,
Yollar pıtraklı,
Bir ses var göğe doğru çınlayan,
Kulaklarımda korkulu,
Göğüsümde sancılı...

Yavrusunu kaybetmiş bir annenin ağlaması bu duyulan,
Feryadı dağları delen bir haykırış,
Figanı kalpleri parçalayan bir çığlık,
Acımsı bir burukluk,
Bir keder,
Bu ne acı bir kader..

Tarifi var mı bu acının?
Kitaplarda yazıyor mu?
Ya kurtulmanın bir yolu
Parçalanan gönlün?

Ah bu sonsuz acının gergefinede ilmek ilmek boğulan biçare anne,
Ah bu sonsuz kederin duvarları ardına hapis edilmiş,
Yüreği kızgın ateşlerle dağlanmış,
Kalbi su kabarcıklarıyla dolmuş anne,
Nasıl diner şimdi yüreğindeki yangınlar?

Kavuşmalar mehşere mi kaldı artık?
Peki kavuşmanın yolu ölümden geçiyorsa,
Yaşamın ne anlamı kalır?
Ölümü bekleyen birine ne denir şimdi?
Kurtuluşa erecek gibi, yok oluşu arzulayan,
Damarlarında zehir gibi dolaşan o hissi bağırına basan...
Yavrusunu kaybetmiş bir anne yüreğine ne denilir şimdi?
Nasıl avutulur bu yangınlara teslim gönül?

Hüseyin Şen