Acemi Çiçek Şiiri - Kadir Can Kutlu

I.

gözlerin, dünyaya açılan pencerelerin.
çocukluğundan kalma bir şeyler var onlarda.
gözlerin güzel, gözlerin acemi;
yalanlarını gizlemeyi beceremiyor.

mor bir elbise içinde görmüştüm seni ilk kez.
mor ki melankolinin rengidir, en çok sana yakışır.
hayat düşlerindekine benzemiyor değil mi?
ne zaman arkanı dönsen, karşında hüzün.

mutluluğu soruyor insanlar bana, mutluluk…
sevdiğinin gözlerinden seyretmektir hayatı.

II.

aramak seni kalabalığın içinde;
sonra bulmak, yüzlerce isimsiz yüz arasında.
yüzün güzel, yüzün acemi;
yorgunluğunu gizlemeyi beceremiyor.

taksim’den kalkan yeşil bir otobüsün içindesin;
bense yürüyorum, yüreyeceğim. başını biraz çevirsen…
sen bulutlardaki yön duygusunu bilir misin?
bazı şeyler var ki hiç bir zaman konuşamayacağız.

aşkı soruyor insanlar bana, aşk…
bir nehirdir anılarla beslenen

III.

sen! uysal kedi, vahşi aslan.
hep yanında taşıyacaksın değil mi ellerini?
ellerin güzel, ellerin acemi;
duygularını gizlemeyi beceremiyor.

ey gölgesi olmayan, gölgede kalan yıldız;
yaşamın ve umudun kaynağı! gülüşünle ısınır yerküre.
iki dudağın arasında başlayıp bitmiyor mu her şey?
cennete açılan kapılar saklarsın ipekten sesinde

özlemeyi soruyor insanlar bana, özlemek…
özlemenin hiç bir dilde tarifi yok!