ACELEYE DAİR
İnsan aceleden yoğrulmuş derler,
Kalbine korkuyu mühürler yıllar.
Bir sonu düşünür, ömrü heceler,
Endişe dediğin içimizde var.
Koşar da nereye, bilmez yolunu,
Vakit bir su gibi taşar elinden.
Unutur aynada kendi yüzünü,
Bakmaz göz önünde duran halinden.
Mars’ta bir can arar, gökte iz sürer,
Yerdeki canları görmez gözleri.
Komşusu aç iken bağış diz çöker,
Yakını unutur, uzak sözleri.
Bir selam yük olur dile, ele zor,
Tebessüm sanki borç, gönül suç gibi.
Haklıyken özrü ağır sanır gurur,
Merhamet mahkûm, şefkat kaçkını.
Oysa iyilik tam yanı başında:
Bir çocuk gülüşü, bir sıcak bakış.
Bir anne sesinde, bir dost aşında,
Bir yetim duası, bir ince alkış.
Acele et insan, ama hayra koş,
Bir selam, bir sadaka, bir hâl için.
Gönül almaya bak, kibri yere boş,
Ömür dediğin anlık bir yol için.
Bil ki bu âlemde ne varsa fanî,
Şan, servet, unvan zamanla silinir.
Tereken kalırsa merhamet yani,
Son nefeste insan onunla bilinir.
Der ki bu sözü bir gönlü mahzunî,
Söylerken yüklenir kalbe bu hâli:
Acele et hayra, ey insanoğlu,
Bunu yazdı gönlün mahrumu Mahrumi.
Kayıt Tarihi : 31.12.2025 17:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
