Abdullah Çevik Şiirleri - Şair Abdullah ...

kimsenin kendi günahına ağladığı yok
yazık ki yüzümüz dökülür aynamızdan
her gün doğumu kalbimize saplanan ok
yaşamak bela gibi geçiyor başımızdan

kederimiz anlık sevincimiz yanılsama

hep haklı çıkma zannıyla yabancılaşan kendini
en çok bir başkasına yaklaşarak tanırsın
keyfini kuşların yağmaladığı bir çatı gibi
kurulmazsan diğer evler üstüne
ruhunu burkulmaktan kurtaramazsın

durulan heyecan kuşları tüneyecek yer arar
moğol dokunuşlu anlam yığınlarında
bir nazarla taşları yarıp fışkıran
suların çekildiği anılarında

hayıflanarak yaşıyor yüzünü terk edişine

gel bizi yıkasın eski yağmurlar
umut çiçekleri ezilmeden gel
affını bekliyor mahcup kusurlar
kalbim ıssızlığa yenilmeden gel

ayrılık sevdanın en keskin yanı

-Zehra’ya-

nem gizli gözlerinle büyüyeceksin
kaskatı bir yumruk büyüyecek ellerinle
çünkü nefretini hak etmiş bir çağ bekliyor
çarpışmak için güzelliğinle

bütün çiçekleri solmuş
ilkbahar küskünü ömrümüz
yarından can suyu umarken
kuraklığın kuşattığı kalbimizde
birlikte ararken korulukları
kuru dallar üzerimize eğilirken

ben öldüğümde dostlarım
nefreti sevgisine galebe çalan insanlar
kalın gövdeli ağaçlara yaslanacaklar
çünkü onlar için yorgunluktur yaşamım
yine de sükûnet bulmayacak kalpleri

peygamberi bir histir o taşınca çeperinden ruha itaat sunar
gözbağı kutsar körlüğü emre uyar İbrahim bıçağın cana dayar

varoluş beyanında en gerçek övgüsünü bulur korku ve titreme
ne bilsin Kierkegaard nedir havf ile reca ama akleder iman sayar

- Selçuk Küpçük’e -

ölüme kadar uzanan kir
nihayet anlama gömüldüyse şiirde
henüz ulaşamadığı masum ve bakir
vahalar serap değil demektir içimizde

Sustu saz soldu ümit
Ömür bitti kederden
Yüz yüze bir hasretlik
İnan beter ölümden

Haydi uzaklara git