Onur BİLGE
"Mutlu,
Benim ocağım hepten karanlıktı… Gerçek annem değildi gözümü açıp gördüğüm. Gerçek annemmiş güya, bir kadın çıkageldi sonradan sonraya... Hiç görmemişim, bilmemişim, kucağına atılmamışım, bağrına basmamış, kokusunu duymamışım. Hiçbir şey hissetmedim. Herhangi bir kadın gibi geldi, oturdu, konuştu, gitti. "Baba" dediğim bir adam vardı. Öğrendim ki o da yabancıymış. Gerçek babam hakkında ise hiçbir bilgim yok. Ne o karı koca söyledi, ne de gerçek olduğunu söyleyen anne...
Bir ev vardı. Kenarda kıyıda, sıradan bir ev... İçinde dokumacı bir karı koca... Onları da yoktan say! Ortada bir mangal, korların arasında çay… Anne hanenin yarısını ışıtır. Baba da diğer yarısını... Otururlardı akşamları ateşe karşı… Ne ana baba sıcaklığı ne de yuva aydınlığı... Bense mangala biraz uzaktaydım, durgun, küskün, yapayalnız, ateşler içinde...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta