56 Yılda Saklıdır Şiiri - Yılmaz Bekaroğlu

Güldüğüme bakma, acılarım elli altı yılda saklıdır.
Gün yüzü görmemiş acılarım var,
mezarlıkta biri eşim, biri oğlum.

Bir fotoğraf kaldı duvarda sararmış,
gülüşleriyle yanar geceleri.
Her baktığımda içimden bir parça eksilir,
ama yüzümde hâlâ sahte bir gülümseme.

Ev sessiz artık, duvarlar bile suskun,
bir sandalye eksik, bir ses kayıp.
Çay soğur, soba sönmez ama,
yine de kimse “Hoş geldin” demez bana.

Yastığımda bir koku kaldı onlardan,
ne kadar yıkasam da gitmiyor.
Belki gitmesin diye yıkamıyorum ben,
bir anı bile yetiyor yaşatmaya.

Geceleri rüyama gelir bazen oğlum,
“Anne,” der, “üzülme, buradayım.”
Uyandığımda o ses kalbime işler,
ve sabah yine dua olur dudağımda.

Eşimle konuşurum mezar taşında,
her kelimem toprağa karışır sessizce.
Bilirim, o duyar beni,
rüzgârla sarar her kelimemi.

Zaman geçer ama içimde kalır her şey,
gülüşleri, kederleri, sessizlikleriyle.
Hayat devam eder derler ya hani,
benimkisi beklemekle geçiyor sadece.

Bir gün yine buluşacağız, biliyorum,
çünkü Allah ayrılığı sonsuza dek yazmaz.
Ben sabırla, inançla taşıyorum adımlarımı,
onlar cennette yolumu gözlüyor olmalı.

Ve o gün geldiğinde,
bu yüzümdeki sahte gülümseme gerçek olacak.
Eşim elimi tutacak, oğlum boynuma sarılacak,
ve ben diyeceğim:
“Bakın, sonunda evime döndüm.”