Kaç masal yazdık kendimize, birbirimiz için? Kaç kez toprağa düştü gözyaşlarımız?
Bu nasıl düşmek böyle sahipsiz, yalnız, kimsesizlik, korkular ile başıboş bir susmak?
Kimi kime bırakacaktım düş yorgunluğu ile?
Aslında yarınsızlık düşleriydi bizi hayata küskünleştiren.
Sana küsecek iradem mi vardı, sadece gözlerimi kapayıp hayattan soyutlanınca.
Sen varlığının anlamı içinde boğuldum.
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta