311 Gün Şiiri - Talha Bozdemir

Bugün 311 gün oldu abi.
Zaman geçiyor ama içimdeki boşluk aynı duruyor.
Sen gittikten sonra bazı sesler kısıldı, bazı renkler soldu,
ve ben hâlâ alışıyormuş gibi yaşıyorum.
Sanki her şey yarım,
sanki ben de yarım kaldım biraz.

Bazen yürürken seni düşünüyorum,
bir anda omzuma dokunup “iyi misin?” diyeceksin gibi geliyor.
Sonra hatırlıyorum…
artık gelmeyeceğini.
O an nefesim kırılıyor içimde.

Gittiğin günün üzerinden 311 gün geçti,
ama bazı günler hâlâ ilk gün gibi ağır.
Bunu kimseye anlatamıyorum.
Çünkü senin yokluğun, açıklanacak kadar küçük bir şey değil.

Ben seni “nasıl biri olduğunu” hatırlayarak değil,
“kim olduğun” hissiyle taşıyorum içimde.
O sakinliğini, o bakışını,
konuşmadan bile ne demek istediğini anladığım o anları.
Onlar hâlâ duruyor.
Hiçbir yere gitmedi.

Sen artık burada değilsin ama
ben bazen hâlâ sana bir şey anlatıyormuş gibi konuşuyorum içimden.
Bu bir delilik değil,
bu sadece alışmaya çalışmak.
Kabul etmeyi öğrenmek.
İnsanın sevdiğini kaybettiği zaman
nelerle yaşadığını kimse anlamıyor.

311 gün…
ben hâlâ buradayım abi.
Attığın gölgenin altında değil,
ama bıraktığın izleri taşıyarak.
Ve inan,
bu izlerle yaşamak bazen acıtıyor olsa da
beni ayakta da tutuyor.

Bugün yine seni düşündüm.
Belki yarın da düşüneceğim.
Bu, gitmediğinin değil,
benim unutmadığımın işareti sadece.
Ve unutmam da gerekmiyor zaten.