25 Şubat Şiiri - Tuğba Aktay

Yağmurlu bir şubat günüydü
Rahmet yağmurları yağıyordu göklerden
Meğer insan en sevdiğini yağmurda kaybedermiş
Şimdi her yağmur yağdığında toprak buram buram sen kokuyor

İçimdeki yerin bilirim bir daha dolmaz
Ama ne yapayım gelmiyor elimden geri getirmek
Belki diyorum bazen, gidip mezarına yalvarsam
Kalk babam diye kalkmaz mı?

Rengarenk çiçekleri getireceğim mezarına
Sen çok severdin kırmızı gülü
Şimdi bakamıyorum artık hiçbir kırmızı güle
Baktığımda sen geliyorsun aklıma canım yanıyor, içim acıyor

Meğer ne zormuş diyor amcam
Kardeşim yerine toprağına sarılmak
Baba, diyemedim amcama
Amca ben daha on yaşındayım ben ne yapayım?

İnsan en sevdiğiyle başlarmış acıyı tatmaya çocuklar
Demişti Nazan öğretmenim
O zaman anlamamıştım ne demek istediğini
Ama şimdi anlıyorum haklıymış Nazan öğretmenim

Baba ne zaman ağzım yansa
"Şeker ye kızım geçer" derdim
Baba, yüreğim yanıyor
En kötüsü de bu sefer şeker bile fayda etmiyor

Elimden tutardın okula götürürken
Utanırdım kocaman kız olmuştum güya
Baba, şimdi gel yine tut elimden
Yemin ederim bu sefer sıkıca tutup bırakmayacağım

Şeref amcanım haberi yokmuş vefat ettiğinden
Geçen gün seni sordu bana
Onun yanında gözlerim doldu ama ağlamadım
Baba, eve gelince hıçkıra hıçkıra ağladım

Şahin vardı ya bizim
Onu sattı amcam dün, elinde çok para vardı
Parasını ne anneme verdi ne de bana
Baba oysa dün benim karnım açtı

Uyuyunca baban rüyana gelir dediler
Uyudum ama gelmedin
Senin yerine şu gıcık Ahmet var onu gördüm
Baba, niye sen gelmedin de Ahmet'i gönderdin?

Bana kızardın Ahmet'e gıcık oluyorum diye
Ama gıcık ben ne yapayım
Ölmeden önce alırım kızım diye söz verdiğin bisiklet vardı ya
Onu almış, getirdi gözümün önünde bindi

Affet baba şimdiye kadar sana hep başkalarını şikayet ettim
Sormadım halini baba nasılsın diye
Baba, cennet anlattığın kadar güzel mi
Ya da cehennem daha mı kötü?

Tamam tamam kızma
Sen anlatırsın da doğru olmaz mı
Baba kusura bakma sana göstermeyeceğim cehennemi
Öyle bir evlat olacağım ki asla çıkmayacaksın cennetten