25) Ana Meryem’e Almanya’nın İhaneti

Ve işte döndüler…
Yeniden köydeydiler.
Göğsünü dağlayan nice yangınlara rağmen, Meryem, Ekrem’in elinden tutarak Şarlak’ın yamacındaki o taş evine yeniden taşındı.
Baba toprağına değil, bir nevi yazgısına dönüyordu.

Hasan ise, alnına çizilmiş yeni bir yolun peşine düştü.
Almanya…
Soğuk, gri, sert… ama cebine sıcak para bırakan bir diyar.
Hasan, yıllardır bastırdığı arzularıyla, hiç bilmediği şehirlerin kalabalığında karşılaştı.
Münih yakınlarında, Seefeld’de, döküm ocaklarının dumanında çocukluğunu yeniden yaktı.
Kafasını geriye çevirmedi.
Köyde bıraktığı Meryem’i…
Yüreği hala yaralı, sabrı hala sınanmış, bedeninde ikinci bir can taşıyan Meryem’i…
Unutur gibi oldu.
Unutmadı elbette… ama hatırlamaktan kaçındı.

Meryem’siz geçen günler Hasan’a “özgürlük” gibi geldi.
Bir arkadaşının vasıtasıyla tanıştığı, Bulgaristan’dan yeni gelmiş daha on yedisindeki Meliha’ya bakarken,
Meryem’in alnında dökülen terleri, gece uyanıp uyuttuğu Ekrem’i, ağrıyan belini, rüyalarında ağlayan gözlerini unuttu.
Unuttu, unutturdu kendine.
Zira Alman karanlığı Hasan’ın içini de sisle kaplamıştı artık.

Derken gizlice İstanbul’a gidip bir nişan…
Bir de imam nikâhı…
Meliha’ya “Seninle ömür boyu…” diye fısıldarken,
Meryem, köyde doğurmak üzereydi.
Ve Bilge Ana yine rüyasına girdi Meryem’in:

“Kızım… Her kim ki sabırla sınanırsa, Tanrı onu seviyor demektir.
Ama bu dünya, sabredenleri hemen ödüllendirmez. Bekle… Gece uzun sürse de sabah olur.”

Hasan’ın izni çıktığında, o çok gizlediği iki yüzüyle köye geldi.
Ekrem büyümüş, Meryem yeniden bir oğul doğurmuştu.
Bir kez bile söylemedi… “Bir başkası var hayatımda” demedi.
Oysa yalanın dumanı, Meryem’in rüyasında her gece tütüyordu.

Ve yine de…
Meryem, susmayı Tanrı’dan öğrendi.
İçindeki bütün yangınlara, yalnızlıklarına, ihanetin soğuk sızısına rağmen oğlunu kucağına alıp sustu.

Fakat o gökteki kadim ruhlar susmadı.
Her gece, her rüyada Meryem’e fısıldadılar:

“Sen seçilmişsin. Ateşten geçiyorsun. Ama sonunda senin soyun, güneşi doğuracak.”

Ekrem Parlak