23 Şiiri - Zeynep İrem Akyazı

Ben, kırık aynalarda kendini arayan,
Her parçada başka bir yüz bulan.
Düşen, yerinden kovulan,
En çok da küllerinden doğan,

Yirmi üç yıl aradım kendimi içimde
Ne dostlar geldi, kimileri gitti saat beşte.
Bir sözle büyüdü, bir bakışta söndüm.
Yine de yürüdüm, bilmeden bu yol nereye.

Umuttu kalbimin en eski misafiri,
Ne kovabildim ne de koyabildim onu içeri.
Yitirdim içerimde kalan eski sevgini,
Sustukça konuştu içimdeki yaşama sevinci.

Ama öğrendim; acı, insanı tamamlar,
Eksilen her şey, aslında bir armağan.
Bazen yitik bir sokak lambası kadar,
Bazen de güneş gibi yangınlardan doğar.

Bu gece yıldızlar şahidim olsun,
Kırgın kalbim yine de ışıkla dolsun.
Ben vazgeçmem, yarın ne getirirse getirsin,
Yirmi üç yıldır küllerimle yolumu çizdim.