Anılar insana türlü tuzaklar kuruyor.
Yakalanıyorsun,çocukluğun sıyırılmış diz kapaklarıyla kalkıyorsun o takıldığın paslı tuzaklardan.
Kalkamadığında oluyor,
Bir adım daha atacak cesareti topladığında karşına dikiliyorlar.
Kimseyi uyandırmamak için sabahlara kadar ağrıdan dört döndüğün yatağın hep o soğuk yüzünü seçiyorlar
Korkuların için seni avutacak bir iki cümle duymadığında da rüzgarın uğultusunu babanın fısıldayışına benzetme oyunu oynuyorsun
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta