21 Aralik en uzun gece Şiiri - Yaren Atalar

Diyorlar ki…
En uzun gece 21 Aralık’mış.
Gülümseyerek söylüyorlar,
Bilmeden…
Gecenin sadece saatle ölçüldüğünü sanıyorlar.
Oysa ben bir gece yaşadım,
Ve o gece,
Bir ömrü karanlığa mühürledi.

Sen gittin…
Ve zamanın nabzı durdu kalbimde.
Gökyüzü başıma çöktü,
Dünya döndü,
Ama ben dönemedim kendime.
Benden geriye,
Nefes almayı unutmayan bir yokluk kaldı.

Seninle birlikte giden, sadece sen değildin…
Bir gülüşün kaldı hatıralarda,
Bir de içimde kırılmış aynalar.
Artık ne kalbim yerinde,
Ne sesim…
Ne de adını fısıldayacak bir rüzgâr kaldı tenimde.
Her şeyinle gittin.
Benimle hiçbir şeyini bırakmadan…

Kimse bilmedi.
Ben o gece aynaya bakamadım.
Çünkü orada ben yoktum.
Yüzüm, suretimi terk etmişti.
Gözlerimde bana ait hiçbir şey kalmamıştı.
Yansımam bile benden kaçıyordu,
Ve ben,
Kendime bile sırtımı dönmüştüm.

Dışarıda hayat sürüyordu güya.
İnsanlar gülüyor, sokaklar ışıl ışıldı…
Ama ben,
İçimde yas tutan bir şehir gibiydim.
Musalla taşında bir yalnızlık…
Ve o cenazede,
Omuz verdiğim,
Kendi sessizliğimdi.
Ben…
Ben kendimi toprağa verdim,
Dilsiz dualarla,
Adsız mezarlarla…

Gözüm açık ama görüşsüz,
Dilim var ama kelimesiz…
Hayata karşı dik duran bir duvar gibiyim,
Ama içimden içe…
Her tuğlam dökülüyor tek tek.
Kimse duymuyor çöküşümün sesini.

Dualarım bile öksüz artık.
Allah’la aramda sen vardın bir zaman…
Seninle konuşurdum O’na…
Şimdi secdeye vardığımda
Adın düşüyor alnımdan seccadeye.
Ve ben her secdede
Biraz daha eksiliyorum.

Gece…
Bu gece değil.
Bu başka bir karanlık.
Ruhuma çöreklenmiş bir yokluk…
Bir mezar gibi…
Adı okunmamış bir ölüm gibi.
Ve ben,
O mezarı her gece yeniden kazıyorum içimde,
Ellerimle,
Kanayarak,
Bitmeyeceğini bile bile…

Bir ışık aradım,
Bir ses,
Bir "buradayım" fısıltısı…
Ama duvarlar kör,
Geceler sağır,
Ve umut,
Artık bana uğramayan bir yolcuydu.

Ben…
Ben artık hiçbir dilde "ben" değilim.
Adımın yankısı bile ulaşmıyor bana.
Zaman dediler, “Geçer”…
Oysa zaman geçmedi.
Zaman büyüttü acıyı,
Ve ben…
Acıyla birlikte büyüyemedim.
Çocuk kaldım içimde,
Senin gittiğin o gecede…

Unutmadım.
Unutmak istemedim belki de…
Çünkü sen gidince,
Ben kim olduğumu da unuttum.
Kendime dönmeye çalıştım,
Ama dönülecek bir yerim kalmamıştı artık.

Ve şimdi…
Yaşıyormuş gibi yaparken,
Her gece içimden
Bir hayat daha susuyor.
Bir nefes daha toprağa düşüyor.

O yüzden yıldızlar bilsin…
Ay şahit olsun,
Takvim utansın.
Benim en uzun gecem,
Bir rakamda saklı değil.
Benim en uzun gecem,
Senin yokluğunun hiç ağarmadığı gecedir.