Rüyaydı ya Şiiri - Ekrem Parlak

Herkes rüya görürmüş.
Ben de gördüm işte,
Dün geceydi.
Dostlar vardı etrafımda —
Ama buz gibiydi hepsi,
Ben ise
Çatır çatır
Eriyordum,
Hiçbir anlamı yokmuş gibi.

Ne olduğum belli değil,
Bir ben var rüyada,
Ama benden çok başka.
Sanki eski çağlardan kopmuşum,
Üzerimde tuhaf kumaşlar,
Elimde hiçliğin künyesi.
Ve düşmüşüm,
Otoyolun ortasına,
Sultanla birlikte.

Sultanla bir beden olmuşuz,
Kimse yadırgamamış.
Ben şaşkınım,
Ama sanki herkes alışkın.
Asfalt parlıyor.
“Tatlı mı bu?” dedik,
Denemeden olur mu?
Dilimiz yapıştı —
Orta şeride.

“Josef Josef!”
Bağırdı sultan,
Hayatında ilk defa “İmdat!” dedi belki de.
Bense,
Titrek dizlerle
Yalnız kalmışım,
Zaman dizlerimden başlamış çürümeye.

Sonra bir mahluk,
Gölge gibi geldi,
Renk koyu, gövde dev.
On öküz desen, az kalır.
İçinde bir ben var sanki,
Ama daha hoyrat.
Geçti,
Sultanı ezdi —
Hiç düşünmedi,
Biz kimdik, neden oradaydık?

Başımı çarptım taşlara,
Ama taş değil ki,
Boşluk gibi,
Sert görünse de içi boş.
Geçmiş geçti içimden,
Takvim gibi değil de,
Sanki çocukken sakladığım bakışlar gibi.

Bir an durdum,
Dedim,
“Fena mıydı sultansız olmak?”
Belki,
Ama gonca da değilmiş hani.
Yani açmıyor,
Ama solmuyor da —
Düz.

Koştum sonra,
Nereye bilmiyorum.
Durunca fark ettim,
Kucağımda ben varım.
Yarısı.
Emzirmeye başladım —
İçgüdü gibi bir şeydi,
Sormadım kendime ne veriyorum,
Zaten cevap yoktu.

Ey okuyan,
Sana diyorum,
Bu işin sonu nereye varır?
Rüyam mı arızalıydı,
Yoksa ben mi biraz kaydım?

Ekrem Parlak