1 Prensesin Uykusu 1 Şiiri - Murat Kılıç 2

garip bir zamanın içinde, bir prenses yaşardı.
kalbi temiz, ruhu temiz; yüzünde bahar vardı.
gülümseyişine tüm mevsimler hayran olur,
ağladığında dağ taş yerinden oynardı.

hep saklardı kendini; ellerini gözlerini,
saklardı bildiği bütün sözcüklerini.
yalnızca birine bakmalı derdi bu gözler,
ve yalnızca birinin tutmalı ellerini.

yıllar geçiyordu sakin ve her sıradanlığıyla.
prenses aslında yalnızdı tüm kalabalığıyla.
neler neler emrindeydi lakin onun düşünde;
bir sevgiye sıkıca sarılmalıydı narin kollarıyla.

ve derken günün birinde ummadık bir nefes,
beliriverdi ansızın etrafında, şaşkındı prenses.
önceleri senli benli gülüşmelerini duyduğu,
kapısını çalan uzak diyarlardan garip bir prens.

prenses dinledi yabancı döktükçe içindekini.
dinlerken utana sıkıla söyledi gönlündekini.
“ ben kalabalıklar içinde yalnızım yabancı.
uzansa sana ellerim ansızın, üzerler seni.”

“ ben üzülmeyi bilirim “ dedi yabancı sessizce.
“ lakin seni düşledim ben her gün her gece.
bu kurumuş eller yıllar yılı bekledi durdu,
senin gibi bir canın eline dokunacak diye.”

açtıkça içini prens, onun ruhu tazelendi.
prensesin boş gönlü binbir çiçekle bezendi.
prensin avuçlarına koyduğu gonca beyaz gül,
gülümseyişiyle göğsünün sol yanına iliklendi.

artık seviliyordu prenses, seveniyle mutluydu.
o da seviyordu prensini, birlikte umut doluydu.
dilindeydi artık sevgileri, ümitleri, hayalleri,
prensin nefes almasını nefes almak sayıyordu.

birine bişey olsa hastalansa, diğeri yüzünü asıyordu.
hiç duraksamadan gecesini gündüzünü karartıyordu.
öyle seviyorlardı ki artık birbirlerini ve sevgilerini,
uykuda bile özlüyordu prenses, nefesini aşkına adıyordu.

özlemek nedir bilmiyordu prenses, sevmeden önce.
geceleri uyanır oldu hasret dolu, ağlayarak, seslice.
prensin sevgi sözcükleriyle kapanırken üzüm gözleri,
usulca kollarına bıraktı kendini, sevdiğine her gece.

ne prens vardı artık ne de prenses; tek bedendiler.
her zorlukta daha da sıkı, sımsıkı kenetlendiler.
duyanlar şaşırdı, inanmadı, oyun sandı; ama onlar,
ruhlarını sevgiyle yoğurup yüreklerine giyindiler.

prens sevdi prensesini derinden, hiç olmadığı kadar.
her gün diledi yaradanından:” onunla geçsin yarınlar,
sevdikçe seveyim onu, sevdikçe seveyim onu;
sarı saçlarıyla yüzümü okşasın o masum rüzgarlar. ”

…..