Onur BİLGE
“Ciğerparem,
Kaptan, en yumuşak, en tatlı sesiyle erenleri evliyaları anlatıyordu. Altın çağdan bahsediyordu. İslam Güneşi’nden, Cihar-ı Yar-ı Güzin’den söz ediyordu. Uhut şehitlerinden başlıyor, sahabenin birinden diğerine geçiyordu. Kıssaları, konunun akışına göre seçiyordu.
Ne çok seviyordu, Allah’ın dostlarını! Damla damla veriyordu kanıma aşkın serumunu. Damla damla akıyordu gözlerinden, daha o demeden sevgi. İman, sevgisizlikten kuruyup, çöle dönen gönlümün çatlayan topraklarına katre katre düşüyordu. Avuç avuç tohum çıkarıyordu heybesinden. Avuç avuç serpiyordu kalbime umutla. Göle maya çalar gibi, belki tutar ümidiyle, bıkıp usanmadan, yılmadan, azimle…
Yağmuru seviyorum diyorsun,
yağmur yağınca şemsiyeni açıyorsun...
Güneşi seviyorum diyorsun,
güneş açınca gölgeye kaçıyorsun...
Rüzgarı seviyorum diyorsun,
rüzgar çıkınca pencereni kapatıyorsun...
Devamını Oku
yağmur yağınca şemsiyeni açıyorsun...
Güneşi seviyorum diyorsun,
güneş açınca gölgeye kaçıyorsun...
Rüzgarı seviyorum diyorsun,
rüzgar çıkınca pencereni kapatıyorsun...
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta