----------------------------Günlüğümden ...

G Ü N L Ü Ğ Ü M D E N – 19?
Tutku’cuğum merhaba! Öyle mutluyum ki…Dün işime başladım. Epey bir savaşım verdiğim engelli otobüsü, ta evimin kapısına dek geldi. Bir prenses edasıyla, sessizce bindim. Yerime geçtim. İçimden: ZAFER! ! ! Diye haykırıyordum oysa. Ama, küçük bir gülüş vardı dudaklarımda yalnızca.
O kadar kolay ki o otobüsle bir yere gitmek, inip-binmek. Mesai saatleri uymadığı için, yalnızca; giderken kullanabileceğim. Olsun. O bile, birçok yönden iyi.
Kurulduğum yerden dışarıyı seyrederken: Aman tanrım! DENİZİ GÖRDÜM. Gözlerime yaşlar doldu. Ah, nasıl? Nasıl özlemişim? Kokusunu çektim içime. Aylardır görmemiştim. Evimden, dağ görünüyor ve benim içime sıkıntı çöküyor. İlk olanakta, denize yakın yere taşınacağım.
Çalıştığım yer de, denize çok yakın. Birkaç kez, kaçtım deniz annemin yanına. Zaten, başımı sağa çevirdiğimde görüyordum.
Şimdilik, 19,30’a dek çalışma izni veriliyormuş. Malzemelerimizi, depoya koyduruyorlar. Haftada 4 gün çalıştırıyorlar. Her gün olsaydı iyiydi. Mayıs’tan sonra,24’e dek çalışacağız. Sezon henüz başlamamış. Kimse yoktu pek. Satışım olmadı. Buna hazırlıklıydım. Sonraki günler, iyi olsun diyelim.
Çok güneş vardı. Piştik Yağmur’la. Bu gün gidip, güneş şemsiyesi aldık kocaman. Yağmurla bu günkü halimiz çok komikti. Benim arabamın her tarafında, bir eşek yükü malzeme asılıydı poşetlerde. Yağmur’un kucağında yumurtalar, upuzun şemsiye sapı ve onun ek gereçleri. Herkes bize bakıyordu. Ben koşuyorum, Yağmur’la sohbet filan etmeden. Çünkü, arabamda fazla yük vardı, lastikleri patlar ya da bir yerleri kırılır diye korkuyorum. Halimizin çok komik olduğunu da biliyorum. Bir an önce, eve kaçmak istiyorum. Dualar ede ede, jet hızıyla koşuyorum yollarda. Neyse, sadece Yağmur’un çekirdekleri dökülmüş biraz.