Anne Şiiri - Murtaza Bekar

Üzgünüm Annem
Yanında olamadığım için...
Sana doyasıya sarılamadığım için..
Susadığında bir tas su uzatamadığım,
Acıktığında bir lokma ekmek veremediğim için..
Tutan ellerin yürüyen ayakların olamadığım için..
Baş ucunda gereğinde sabahlayamadığım için...

Üzgünüm Annem
Veysel Karani gibi sırtımda taşıyamadığım için..
Ayaklarının altındaki cennet kapısını açamadığım..
Ayaklarının altına toprak olamadığım için...

Sen ki,
Günlerce gözüne uyku girmeden başımda durdun..
Etrafımda her an pervane oldun...
Yüreğini yollarıma serdin
Ayaklarıma dikenler batmasın diye...

Hastalığımda doktorum oldun.. hemşirem oldun..
Yalnızlığımda arkadaşım sırdaşım...
Yemedin yedirdin içmedin içirdin..
Her zorluğa göğüs gerdin...
Düştüğümde dizlerimi sardın
Üzüldüğümde yüreğimi...
Baş tacım ilacım...
Annem...

Bir daha yüreğimden öpermisin.. Sararmısın yaralarımı...
Sen öptüğünde geçiyordu tüm ağrılarım sızılarım...
Sen sarıldığında duruluyordu göz yaşlarım..
Hasretim sevincim gözyaşım cennetim annem...
Sen bir güne değil bir ömre sığmazssın...
Seni çok ama çok seviyorum...

13.05.2018 M.S.Murtaza Bekar...