Zulmet Şiiri - Nisan Bedia Sağdıç

En ziyâde, geç kalmaktan korktuğum yürekten aldı fânî yazgım beni;
Aşkımı — bir gün — bizzat ellerimle
karanlık bir sukûta gömdüm.

Zira ben,
geceler boyu duâlarla çağırdığım vuslata
bir öfkeyle sırt çevirdim.

Ben,
en çok sevdiğimi
en sessiz yerimden
terk etmekle imtihân olundum…

Ve sonra…
Aşktan korktuğumu zannettiğim için
hep kendime küs kaldım,
ihânetinle senden neden ürktüğümü anladım.

İkimiz de
bir avuç gurur için yaşayıp
bir çift yeminle tükeniriz;

Zira aşk —
bizim kalbimize rahmet değil,
zulmet getirir.

Seninle her bakış,
bir celladın bıçağı gibi dolaşır içimde,
ve her suskunluk,
bir mezar taşı gibi dikilir aramıza.

Kalbimiz,
birbirine atılmamış iki kurşun gibi;
aynı anda ateşlenip
aynı karanlıkta öldürür bizi