Züleyha Şiiri - Bünyamin Polat

İnsan insana git dememeli bence
Hele yüzünde bir Züleyha gülümsemesiyle
Ardında bıraktığın o cami avlusunda bir kaç gazel
Bende o yapraklardan biriyim biliyorsun artık

Bir rüzgar essede sana savrulsam Züleyha
Ayaklarınla çiğnesen en kuru tarafımı
Gözlerin gülsün diye ben yok olmaya razıydım
Görüyorum ki sen ölmeye gelmemişsin dünyaya
Ne bir hicran kalbin ne bir kasvet Adem elmanda

Demek ademoğlunu nefsi yönetir
Demek yüz bulur karanlıklar bu çıkmaz sokaklarda
Bende bir çıkmaz sokağım Züleyha
Geldin ve geri döndün aydınlıklarına

Islak bir zemin, salaş bir hırkayla nereye kadar yürürüm
Nereye kadar ciğerlerime doldurayım bu esrarengiz tütünü
İs tutan perdelerim var Züleyha,
Kis tutar bu gidişle akciğerlerim

Aç bir vaşağın sıçraması gibi tokluğa
Soğuk ormanların karanlık yokluğuna
Muhtacım bir yudum suya ve mutluluğa
Haklısın gayet bu ücralardan çıkamam
Devranın dönmesi de beni yorar Züleyha