Zül Şiiri - Ömer Yücekaya 2

Hep sepyaymış yalnızlığın rengi
Hep flu…

Her şeyin taklidi yapılır yalnızlığın taklidi yapılmazmış
Yalnızlık hep tekilmiş
Eğilir, bükülür, katlanır, asla çoğul olmazmış

Ki, oldum olası yalnızlıkla aram limonidir benim
Ne zaman karışmak istesem hayatın kalabalığına
“Hoytt ulan” diye kükreyip
Zülkarneyn’den kalma bir duvar gibi dikilir karşıma

Bu yüzden, işte bu yüzden…
Ben hep zevale öykünür gibi bakarım hayatın kadrajına
Dudaklarıma hapsedip çığlığımı
İstemediği bir savaşa giden askerler gibi çıkarım
Ailem olmayan, aile fotoğrafların da

Sokak köpekleri kuşlar ve sen hariç
Bu yüzden herkese küskünüm
Dost sohbetlerinin en sessizi, arkadaş toplantılarının en hayırsızıyım
Darağacına gider gibi sokağa çıkıp
İnime girer gibi eve giriyorum
Komşuların en selamsızıyım

Sende bilirsin, şairler biraz fazla üfürürler
Üfürünce de mangalda kül bırakmazlar
Sen sen ol, yokluğunu bile seviyorum üfürmelerime asla inanma
Aksine…
Böyle sensiz olmaktan ölesiye nefret ediyorum

Kılcallarıma kadar sen doluyken
Yalnızlığın yatılı ağırlayıp, sensizliği pranga gibi boynuma asmak
Sana olan özlemimi şiirlerin gizine gizleyip
Dudaklarımın kumsalına sahte bir gülüş sermek
Zül geliyor bana

Bu yüzden, işte bu yüzden…
Seni göstermeyen aynaları bir bir kırdım
Senin olmadığın resimleri yırttım
Sensizliği gösteren bütün saatleri yumruğumla duvara mıhladım

Ben sensiz geçen bir saliseyi bile
Kanlım, kan davalım sayıyorum