Zübeyde Özel Şiirleri - Şair Zübeyde Özel

Hayat bakıyordu bana kara kara
Gözlerimi görmezden gelerek
Yaklaşıyordu usulca yanıma
Bedenimi görmeden bilerek

Konuşuyordu gözlerim durmadan

Duvara sabiti zincirli beden
Kırmaya çalıştıkça demirleri
Eriyordu gün geçtikçe duvarlar
Biliyorken zamanla çürüyeceğini

Karanlıktı bu yol biliyorum
Geçmiştim buradan daha önce
Issızdı ağaçlar, kargalar suskun
Gökyüzü banaydı adeta küskün
Rastlamıyorum ormanda ki kuşlara artık
Işık uğramıştır,gitmişlerdir biliyorum

Kapalıydı pencereler, kapı açık
Giremedim içeri içim çok ıslaktı
Kuruladım kalbimi beni bekliyordu güller
İçeri girdim, açtım pencereleri birden

Aydınlandı oda, ağlamaya başladı güller

Hayatın ipleri sıkıydı hep
Uçuruma bir beden gelmeden
Boşluk karanlık içindeydi
İçine umutlar düşmeden

Kanatların ipleri sıkıydı hep

Aynalar yabancıydı kendilerine
Durmadan mutlu gözüken o yüzlere
Ağlamadan gözyaşı akan o gözlere
Aynalar yabancıydı kendilerine

Kuruydu bu sessizlik
Çığlıklar içeride bağırıyordu
Dal gibiydi gelen sesler
Dokunuyordu çok dokunuyordu
Yeşil yerde açar çiçekler
Benimki betonda açardı

Kırgın olur du geceler sabaha
İnsan kendine kızgın olunca
Karanlık gelirdi ağaçlar
Gölge kendine yer bulamayınca

Güvenmez kendine toprak

Bedenim toprak olsa açar mı çiçekler?
Ondan da şüpheliyim ya
Gerçi toprak kabul etmez beni
Toprak yoksa çiçekler ne yapsın bedenimi

Kendince yaşıyor insan hayatı
Kırgın olduğunu bile bile
Gülümsüyordu sabah benliğine
Gece olacağını bile bile