Zombinin Aşkı Şiiri - Cansel Işık

Bir şeyler var canımı sıkan...
Bir şeyler var beni darmadağın edip yarım metrede vuran...
Ve o bir şeyler ki kontrol altına alamadığım,
Evet evet tüm gücüme karşı koyan...
Bunca zaman tekme tokat girişiyorum acılara,
Onlar bana vuruyor ben onlara.
Kimseler bunun olmadı farkında.
Vuruldukça vurdum ben aslında
Vurdukça da vuruldum keza;
Zaferlerimde oldu ama,
Kimseler öpmediği gibi alnımdan,
Mıhlamayıda ihmal etmediler sırtımdan.
Sevdiklerim vardı bildiğim,
Sevgilerini hissettiğim,
Ellerimdi belkide o sevdiklerim,
Elim, kolum, ayağım,gözüm yüreğim,
Ve düşünmeden bir günü geçmeyen zavallı beynim,
Gücümdü bunlar benim.
Ne zamanki hayata gülümserken vuruldum,
Kan kaybından işte oracıkta insanlardan soğudum.
Herkes sevdasını kucaklayıp durdu,
Ben ise rahibe marşlarında zombinin aşkını dinledim durdum,
Kimseler sormadı bu zombide aşık olurmuydu?
Hayır hayır Aşk vurmadı bu zombiyi.
Zombinin yüreği zaten Aşk doluydu,
Yıllardır bir kadavranın aşkını yaşattı durdu,
O kokuşmuş bir hayatın içinden kadavrayı seçti,
Aşkının kokusu dağıldıkça etrafa,
Herkes kaçıp gitti.
Kolayda değildi zaten bir kadavranın aşkı olmak,
Ama... zombi insanlar gibi kaçıp gitmedi,
O sadece zor olanı seçti ve kadavrayı sevdi.
Bu gece zombiyi yeniden gördüm aynalarda,
Sırtında sevdiklerinin mıhlarını taşısada,
Bugün kadavranın aşkıyla dimdik ayakta.
Ben ona baktım oda bana,
Eliyle kaldırdı parmaklarımı havaya,
Ve yazdırdı bütün aynalara,
AŞKIMIN KOKUSU RAHATSIZLIK VERDİYSE AFFOLA