Ziya Nizam Şiirleri - Şair Ziya Nizam

Bir gün hava kararmış
Odanın duvarları
Dostluğunu paylaşmaya başlamışsa
Ve kumsala vuran dalgaların sesini
Kulaklarında hissediyorsan
Hemen yanında olup ta

Eskiden kalma bir umut var hala
Bir yudum sen içimde.
Soranlar oluyor;
Nerededir,nasıldır diye.
Unuttum ben onu diyorum.
Artık yok hayatımda.

Gelmezsin diye
Korkar oldum;
Gözlerini özlediğim gecelere.
Duymazsın diye
Seslenemem;
Adı bilinmez sevgilere.

Dokunmaya korktuğum bir parçam var
Adını sen koyduğum.
Uzaktan bakıyorum yokluğuna.
Dile getirmeye çekinir oldum adını.
Sensiz sensizlikte zor bir tanem.
Gittiğin gibi gel bana.

-ibo’ya-

Hani bir zamanlar
Hani dertlerin az olduğu zamanlar
Şöyle bir gerinip
Sabah güneşine karşı

Canım diye
Sarılmak istedim boynuna.
Eksikliğimi doldurmanı istedim
Üstün kararlılığınla.
Sen bilirsin
En doğrusunu, en güzelini.

-zafer ve sunay'a-


Aşk unutmaktır dedi;
Sevdin mi bir defa
Ne yılların götürdüklerini

Çocukluğumun saflığında
Oynadığım oyunlar gelir aklıma.
Delice koştururum hatıralarda.
Bir bahçeye dalarım;
Çeşit çeşit meyve dolu bir bahçe.
Düşünürüm sonra,

Bugün doğdum ben
Dünyada ilk gördüğüm
Delice yağan yağmurdu
Ondan belki şimdiki gözyaşlarım
Sağımda beyaz,solumda beyaz
Alnımda kan vardı.

Zafer’e
Ben senin gibi
Zorda kalınca sevemedim hiç.
Yarim dediğim
Herşeyin üstündeydi hep.
Ta ki;