Küçükken
“Bir kahraman resmi çiz” deseler
Babamı çizerdim.
Şöyle fiyakalı bir pelerin
Atardım omuzlarına,
Rengi kan kırmızı.
İçimdeki müzik sustu
Ne kadar derine inersem ineyim,
Duyamıyorum neşeli melodisini.
Karanlık ülkesinin acımasız askerleri
Getirip kapkara boyalarını,
Bir ucundan diğer ucuna sürdüler ruhuma.
Duydum ki mevsimi geçmiş,
Artık papatyanın diyormuşsun.
Şimdi lale zamanıymış.
Olsun varsın,
Aldırmaz ki papatya
Kopup giden her yaprağı,
Sebepsiz yakınmalarım oldu hayatta
Durduk yere canım sıkıldı çoğunlukla
Gereksiz kırgınlıklar yaşadım içimde
Kendi kendime küstüğüm bile oldu.
Oysa hayat hiç de sabırlı değilmiş,
Durup beklemiyormuş zaman,
İki tek eldiven gibiydik seninle
Aynı yöne bakan
Tıpatıp aynı görünen
İki yarımın tam etmediği gibi
Bir türlü çift olamayan
En zoru nedir bu dünyada?
Kararsızlık mı?
Bencillik mi?
Yoksa “Ben” diyememek mi?
Biliyor musun,
Hiç “Ben” im olmadı hayatta
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!