Kadere küskün ne kadar yaşanır
Ne kadar direnilir hayatın yalanlarına karşı
Yeniden hayata nasıl dönülür
Gülmek yeniden nasıl öğrenilir
Sevebilirmiyim yeniden hayatı
Gülebilirmiyim eskisi gibi ta içten
İşta bütün sayfaları tek tek kapadım şimdi
Sen bu günüm yarınımken geçmişim oldun şimdi
Anlaman gereken şey bittin sen bende
Hadi git arkana bile bakmadan git şimdi
Yanıldığını anlamalısın bu aşk bitti
Yalnızlığın yeminini etmişcesine
Bir günlük hayat sürercesine
Son damla suyu içercesine
İçine çekti beni yalnızlık...
Ne zaman konuşacak olsam
Kulaklarını kapayıp arkanı dönüyorsun bana
Derin bir karanlık ve sessizlik kalıyor ardında
Buz gibi bir zırh dönüyor etrafımda
Yalnızlığı hissediyorum en üst safhada
Acı kalıyor yüreğime birde sancı kalıyor
Yıllar sonra,çok uzun bir zaman sonra
Dolaşıyorsun belkide bir alışveriş merkezinde
Kitapların olduğu reyonun önünden geçiyorsun
Merak edip bir göz atıyorsun
Sonra ilişiyor gözün bir şair ismine
Tekrarlıyosun bu ismi içinde
İçimdeki yangını söndüremiyorum
Hiç durmaksızın yanıyor
Bitse artık kül olsam ama bitse diyorum
Bitmiyor işte hiç durmadan yanıyor
Ruhum paramparça
Her yeri kan revan
Bir bakmışsın akşam olmuş
Bütün çiçekler bir bir solmuş
Hayat denen şey küçük bir oyunmuş
Oyunun sonu hep hüzün olmuş
Yaşamaktan bile yoruluyorum bazen
Nefes almak bile zor
Yaşamak acı her şey boş
Karanlık ve soğuk tıpkı ölüm gibi
Canlı tabut bedenim
İçimde ruh mahsuruz bu yalan dünyaya
İçimdeki acı korkuya dönüşüyor
Gözlerim camlarda perdeyi çekmeliyim
Ürküyorum her şeyden, herkesden
Neden korkuyorum ben neden
Korkmazdım ben halbuki hiç bir şeyden
Korkuya inat ben değilmiydim karanlıkta yürüyen
Kalktı sis perdesi göründü gerçek
İçimdeki acı hiç dinmeyecek
Klasik bir romandaki aşk değil artık
Benim aşkım siyah bir çiçek
Kokladım çiçeği ilkten hoş geldi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!