Zeynel Abidin'e Şiiri - Ercan Cengiz

Gözleri bağlı, kelepçedeydi elleri
Gecenin sessizliği üstüne çökerdi
Vurulurdu el kapılarında
Dolaşırdı bedeni elden ele.

Kara kaputlu kurt uluması
Karanlığın dibinde yatardı
Bir komut yeterdi cellada
Cılıklaşmış havada kükrerdi.

Zifiri karanlıkta it sahibini ararken
Ankara'da Ceylan'dı
Dal'ın hücresinde yapayalnız
Kör olmuş Anadolu'nun başkenti
Sağır, dilsiz
Sesini duyuramazdı
Ses zindan içinde...

Tehlike sinyalleri çoktan vurmuştu
Dibini boşaltırdı cuntanın
Kendi de bilirdi
Ve dört koldan
Zindanlarına güvenirdi.

Karanlığa tutsak
Ankara'da Ceylan'dı
Hücrede
Ve bu sessizlikte
Ellerinde kalırdı
Bu dirençle de çıkardı ellerinden
Arkasından gelecek bir kuşağa...

Ceylan'dı damla damla
Damarındaki kanını verirdi
Karanlığa
Sırrını vermezdi
Bundandır
Son buluşları gelirdi
İşkence tezgahlarına...

Kokuşmuş bir düzende
İşkenceciler gelirdi
Bozkurt ulumasıyla
Kalır mıydı ellerinde
Ceylan'dı
Ve karanlık
Bir daha baskın gelirdi
Kendi evinde...
Damarda durmayan
Kanıydı damla damla
Karanlığın ortasına
Damlardı...

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 1.Kitap)