Zevahirden öte Şiiri - Birkan Demirci

Ecel, zarif bir serçe gibi,
bir gün ansızın konar omzuma.
Sevda, yılları çürüttüğüm bir kafes,
içinde feryat eden bir nefes,
vuslata hasret.

Hüsran dokundu gözlerime,
zevahir kurtarmadı düşlerimi.
Verem gibi içime işleyen bu ağırlık,
mukadderat dedikleri bu mu,
yoksa hazır mıydın hep yokluğa?

Zaman,
ellerimde kırılan bir ayna,
her çatlağında geçmişin izleri.
Serçe uçar,
ama ben kalırım,
çırpınan bir yalnızlıkla.