Zemzemin hikayesi Şiiri - Nevzat Köksüz

Zemzemin hikayesi
İbrahim, ulu dedem bu ne büyük sınanış
Bu ne yüce bir sevgi, bu ne yüce inanış
Nasıl bıraktın aileni kızgın kumların kucağına
Nasıl dayandı ki bilmem, için yavrunun feryadına
Hacer anamın sanki seslenişini duyarım
-Bu ıssız yerde bizi kime emanet ettin İbrahim!

İbrahim gider hem de hiç ardına bakmadan
Nasıl baksın ki bakamaz, böyle emretmiş Yaradan
Çünkü emir Rabbindendi onları orda bırak dendi
Allahım bu ne sevgi ki evlat sevgisini yendi
O ki nerdeyse bir asır evlat hasretiyle yandı
Tam evladını bulmuşken evladıyla sınandı

O an anlar Hacer anam bu gidiş başka gidiş
Yârine seslenir amma sesleniş ne sesleniş
Sesi tokdu
Sesinde korku yokdu
-Bu senin takdirin mi yoksa rabbimim mi der
Dönme dönmen yasaksa bir işaret et yeter
Zavallı dedem son gücünü kullanarak sallar başını
Meleklerden utanarak içine akıtır göz yaşını

Sakinleşir Hacer anam o an eşini daha çok sever
Var git efendim yoluna mevlâm bize yeter der
Şimdi hacıların say ettiği safa ve merve arası
O zamanlar çöldür, kumların arasında taşlar
Bir Safa’ya bir Merve’ye anam koşturmaya başlar
Bekler bir imdat, arar bir kervan
Allahım bu ne yüce bir sabır, bu ne yüce bir iman
Ancak İbrahim’in eşinde böyle bir iman bulunur
Bizlere de böyle iman nasip eyle ne olur

Anne ve yavruyu çölün sıcağı kavurur
Ateşte yanmayan İbrahim’in yüreği bir kor olur kavrulur
-Ya Rabbi der İbrahim
Bu ne büyük sınanış sanırım yok bir eşi
Nemruddan beter yaktı ayrılığın ateşi
Ne olur emretsen bu ateşte serin olsa
Ailemden haber ver kalbimden gitsin tasa
-Ya İbrahim der Rabbim sen Halilim değil misin
Nerde görülmüş sevilenin sevene ihaneti
Sabret, sabretmiş olki hak edesin cenneti

Sabretti İbrahim dedem
Hem sabretti hem ağladı
Kimsesiz Hacer anam ağladı
Susayan sabi ağladı
Olaya şahid olan çöldeki melekler ağladı
Gökteki melekler ağladı
Dayanamadı, İbrahimin dostu Cebrail, o da ağladı
Hem de arş-ı alâ’ya yüz sürdü, izin istedi ağladı
İzin geldi Rabbinden, tez yetiş Cebrail’im diye
Artık durur mu Cebrail
Yıldırım oldu yetişti, şimşek oldu yetişti
Belki de yeryüzüne hiç o hızla inmemişti
Çarptı kanadını yere yer yarıldı
Yer sevindi, sevincinden zemzem olup ağladı

Ne zaman zemzem içsem işte o anı yaşarım
Safadan merveye doğru acer olup koşarım
7 Ramazan 1428 Mekke