Zeki Günay Şiirleri - Şair Zeki Günay

Türk Türk'ün kanını emer,
Zengin tok fakirde semer.
Bağla bele durmaz kemer,
Bence çekip gitmek lazım.

Git çöllere, git dağlara,

Neyleyim fani dünyayı,
Kalbim Allah diyor iken,
Şu kalbim yanar aşkınla,
Cemalini göster bana.

Ne bir rahat uyuyorum,

Türk islamın şanını şerefini,
Düşmana kafire ezdirtme yarab.
Şanlı şerefli Türk bayrağınızı,
Göklerden yerlere indirtme yarab.

Biz peygamber Muhammed ümmetiyiz,

Dosttum diyene, öyle bir dost ol ki?
Kışı Yaz'a, dost eliyle çıkarsın.
Sonbaharda birbir, dökülür yaprak,
İlkbaharda Bülbül, Gülü çıkarsın.

Bakma sen, fani dünyanın Narına,

Laz’ı Çerkez’i ve kürdü, birdir bilesin,
Maksattın kansa, kendi kanına eresin.
Kurtlar Aslanlar Çakalı sevmez bilesin
Hadi çık karşıma da göreyim seni.

Kürdüs’tan diye tabela koymuşsunuz,

Yazdığım bu şiir, kırk dostta saklı,
Sen misin yoksa, ben miyim tek haklı.
Aklınız yetmez, çünkü hep zikzaklı,
Söz Şiiri çözmek, zordur Cimerim.

Bu işler koltukta, yatmakla olmaz,

ÇOCUKLA ÇOCUK OLMAK

Çocuklar büyüklerin, neşe kaynağı,
Onlar olmasa, hayat neye yarar ki.
Onların gülmesi, güldürür her bir yüzü,
Çocukla çocuk olmak, ne güzel bir şey.

İslamiyet lal kesilmiş, susmuş dilleri,
Ey peygamber solmuş, açan ümmet gülleri.
Güller sormaz oldu, ötüşen bülbülleri,
Çocukların soğuktan, titriyor elleri.

Bir lokmaya muhtaç kalmış Afrika Yemen,

Orman ağaçları gibi dizildiler önüme,
Onlar susuzdu, su istediler, ben ise sevgi.
Bak onlara zor geldi aşkı dürüstçe yaşamak,
Çok sevenler gördüm, yok oldular yokluğu sevdim.

Hep senaryo yazdılar çok iyi yönetmediler,

Kaldırımlar ıslak, bedenimse yorgun,
Arnımdaki çizgiler, sararmış solgun.
Saçıma aklar düştü, yüreğim durgun
Çok yorgunum be hayat, gelme üstüme.

Düşersen dostun olmaz, her gelen ezer,