Zavallı Dünya Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Zavallı dünya,
Akmakta sonunu bilmediği,
Yakalamaktan ümitsiz,,
Yine de bile bile,
Akıyor,
Bulunmasa da bir tanecik kazığın,
Ucunu koyup kaldırsa, işte öyle bir nokta,
Akıyor çaresiz büyüyen sonsuzluğa.

Cennette, acımaz, ıslah olmaz bir yalanla,
Dünya, hep kaybedenlerle dolu,
Hep umutsuz aşkların acısıyla, zavallı dünya,
Çaldırmış insanlarla çaresiz,
Çıldırmış insanlarla ümitsiz.

Gündüz gece, gündüz gece,
Esrarı çözmekle mümkünken beklediği,
Hainin kölesi ve mahpusu ve sermayesi,
Çocuklar, kadınlar ve yaşlılar, canlılarla cansızlar,
Rüyalarda hep güç ve dünya, güç ve dünya,
Titaniğin çarptığı kayalıklarda,
Dolup boşalıyor,
Doluyor Dünya,
Boşalıyor dünya.

Muzaffer TAŞDEMİR
BOĞAZKENT/ANTALYA