Zarafet Şiiri - Şahin Kaya

"Her Tavrın
Bir Zerafeti Vardır;
Oturmanın,
Kalkmanın,
Eşyaya Bakmanın...

Gönüllerdeki Zerafet
Dışa Yansıdıkça
Hayat Güzelleşir.

Bir Zarif Adam
Dedi ki ;
- Çocukluğumu hatırlarım,
biraz hızlı yürüsem,
ayağımı yere vurarak bassam, kızarak, parlayarak değil,
inandırarak, anlatarak,.

- Her şeyin
bir canı var yavrum,
tahta incinmez mi?
Bizi üstünde gezdiriyor,
Bizim de ona
hürmet etmemiz
gerekmez mi?"
derlerdi.

Bardağı yere koyarken ses çıkarmak ayıptı, Bardak ve konulduğu yer incinmemeliydi...

Uyandırılmak
istenen kişinin
yastığına hafifçe vurularak,

"Âgâh Ol Erenler! Denilirdi.

"Ben" diye konuşulmaz,
"Fakir" ifadesi
veya
“Köleniz”
Manasına gelen
“Bendeniz”
diye kullanılırdı,.
Gelen Misafirin
ayakkabıları içeri doğru çevrilirdi,.
Kapıya doğru çevirmek,
Bir daha gelme, demekti,.
İçeri dönük ayakkabılarını
giyen misafir,
evdekilere arkasını çevirmeden giyer ve kapıdan çıkardı...

"Kapıyı Kapat!" denilmezdi.
Allah (c.c)
kimsenin kapısını
kapatmasın diye,
"Kapıyı Ört”
ya da
“Sırla" denirdi.

"Lambayı Söndür" denilmezdi.
Allah (c.c)
kimsenin ışığını
söndürmesin diye,
"Lambayı Dinlendir" Denirdi,.
Lamba Yakılmaz, Uyandırılırdı,.

Yolda