Zannedersin Ki Şiiri - Sadık Güler

Zannedersin ki,
sen olmazsan dünya yıkılacak.
Bir sen tutarsın her şeyi ayakta,
bir sen çekersin bütün ağırlığı.
Ne kadar yorulsan da,
yine de elini çekemezsin.

Sabırla beklersin,
yükün bir gün hafifler sanırsın.
Her geçen gün
biraz daha çöker omuzlarına.
Susarsın, anlatmazsın;
anlatsan da değişmez bilirsin.
Yine de sabırla yürürsün,
“belki bu kez” dersin,
oysa hiç bitmez o yol.

Bir gün durursun.
Ne isyan kalır içinde,
ne umut.
Sadece sessizlik…
Ve o sessizlikte fark edersin;
dünya sen olmadan da dönüyormuş.
Kendine boşa yük etmişsin.
Anlarsın anlamasına da,
yine de vicdanına kabul ettiremezsin.

Boşa harcamışsın ömrü,
döner kendine kahredersin.
Çünkü herkes kadar
sen de mutlu olmalıydın.
Ancak o mutluluğu dahi
kendine çok görürsün.
Başkaları gülsün istersin,
aklına kendin gelmezsin.

Ve kalbin,
ilk defa senin için atar.
Artık biliyorsun:
sen olmayınca dünya yıkılmıyor,
sadece sensiz eksiliyor.

Unutma ki,
kıymetli olan,
her zaman sensin.

Şimdi otur,
kendine ağla.