ne umutlarla çıkmıştık oysa bu yola
gözlerin 3-5 nöbetçisiydi
yüreğime her sızışında
mavi renkli kazaklar örerdin
maviyi sende sevdim derken
o sımsıcak gülüşün
yeniden sevmeyi öğretirdi bana
zambakların kokusunda seni hatırlarım
şimdi zambak sensin
sensizlik zambak kokusu
yüreğime çöken sevda tortusu
seni son kez görmeden
ölmek korkusu
Kayıt Tarihi : 2.5.2019 01:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!