Zamansız Şiiri - Lamekan Divane

Üşüyorum,
Yıkık, harabe bir evin kimsesiz duvarları gibi içim
Bir zamanlar en şen kahkahaların atıldığı
Bir anne ve bir kızın sevgiyle sarıldığı
Seni düşündükçe,
Dünyanın en derin karanlığını ve en berrak aydınlığını
bir arada yaşıyorum.
Bir yandan her şey mümkün gelirken
Bir yandan olmazlıkta boğuluyorum
Ve kayboluyorum,
Hem seninle hem sensizlikte kayboluyorum
Sana doğru koştukça biz olmaktan uzaklaşıyor
ruhum
Boğuluyorum
Bunca kötünün içinde iyiyi
Bunda iyinin içinde kötüyü arıyorum
Oturup kaldığım, yıllarca ruhumu prangalar ile acıttığım o duraktan ayrılmak istiyorum
Öyle mecbur bırakılmışım ki varlığına
Yokluğuna yol alamıyorum
Ruhumu seninle doyurup, kalbimi senden
saklamaya çalışıyorum
Yorgunum
Gözümden tek damla yaş düşmüyor
Kalbimin avuçlarımın arasından kanayarak eridiğini
çekildiğim köşeden gülümseyerek izliyorum
Aklımı yitirmişçesine düşünmekten uzaktayım
Yalvarıyorum
Ya esirin olmuş sevdada beni de yaşat
Ya da al bu sevdayla beni de kuşat!