Zamanın Unutkan Yüzü Şiiri - Onur Göknil

bir takvim yutmuş duvarın
göğsünde açan küf lekesi
hangi mevsimi bekliyor
bilmeden solan bir fesleğen gibi
sessizlik kokuyor artık ömür

bir akşam vakti
gölgeme çarptı adımların
tanımadım
çünkü herkes
birbirine biraz benzer oldu
ve hiçbir yüz
yerinde durmaz
gün dönünce

kırmızı bir kumaş gibi yırtıldı gökyüzü
yıldızlar düştü…
bir eski çağın gömleğiydi belki o gece
omzunda biriken rüzgârla yürüyen
adı unutulmuş biri,
ve sen sandın ki
hala içindesin hikâyenin

ama hayır
hikâye çoktan bitti
sayfaları çevirmiyor kimse
okuyan olmadı
yazan da
son satırda uyanmıştı uykusundan

bir odada
aynaya bakan herkes
önce başka bir yüz görür
bir annenin gençliğini belki
bir babanın son bakışını
ya da sadece
kendi gitmediği çocukluğu

kırk yıllık sessizlik
bazen bir heceye sığar
birinin "geldim" demesiyle
bir başkasının "geç kaldın" suskunluğunda
aynı odada
zaman bile misafir
üç dakika kalır, sonra gider
ve sandalyeye oturan hatıra olur

biz yaşamadık belki de
sadece çırpındık
ışığı yanlış yerden alan bir pencere gibi
bize ait olmayan gölgeler büyüttük içimizde
ve sanrılarla konuştuk geceleri
sözcükler eğrilmişti
gözler doğru baksa da

hiçbir şey yerinde değil artık
çünkü yerin kendisi kayıyor altımızdan
adım attığın her toprak
başkasının mezar taşı olabilir
ve her bakış
son kez olabilir
ama kimse susmuyor,
çünkü kimse duymuyor

bir gün herkes
birinin hatırlamadığı bir rüya olacak
ve yalnızlık
kendi gölgesini bile unutacak

kalan ne peki?
adını kimsenin koyamadığı bir his belki
elinde kırık bir saat
cebindeyse durmayan bir zaman
ve soran kimse yok
o saatte kaç kişinin öldüğünü
ya da kaç kişinin
kendini sağ sanarak yürüdüğünü

işte dünya bu kadar
bir nefes alımlık sis
bir pencerenin dışına çizilmiş manzara
ve sen
bakmadan geçtin.