Zamanın Kuytusu Şiiri - Sadık Kocabaş

Zamanın Kuytusu

Zamanın küf tutmuş kuytularında,
Erir gider ruhu saran bu halka.
Düşlerin o tozlu uykularında,
Uyanır içimde bin yıllık Anka.

Artık ne bir liman, ne bir sığınak,
Yollar ki boynumda devasa urgan.
Güneşin doğduğu yer sanki uzak,
Üstüme çekildi yıldızdan yorgan.

Adımlar yorgundur, ufuklar keder,
Söz biter, sükûtun demi başlar orada.
Kim bilir bu yolcu nereye gider?
Ruhum bir asılı kalmış borada.

Gönül heybesinde bin yıllık sızı,
Ateşten gömleği giydim de geldim.
Gecede sakladım parlak yıldızı,
Karanlık suları böldüm de geldim.

Dünya bir aynadır, baktıkça yalan,
Gölgenin peşinde tükendi ömür.
Heyhat! Avucumda bir hüzün kalan,
Aşkın ateşiyle yandı bu kömür.

Sırrın kapısında bekler bir derviş,
Varlık dedikleri koca bir hiçmiş.
Ruhum bu kafesten çoktan vazgeçmiş,
Ezelden ebede bir yol seçmiş.

Hakikat yolunda nefis bir perde,
Arayan bulurmuş dermanı derde.
Gezdim yeryüzünü, göğü her yerde,
Gördüm ki her zerre aynı seferde.

Kelimeler yitik, mana derindir,
Kalemsiz Şair’im, sessizdir alem.
Gönlümün sahibi ancak Kerim’dir,
Bu dünya bir rüya, bende bir kalem.