Zamanın Kalbinden Bir Mektup (kızıma şii ...

Serin…
adını bir meltem gibi taşıdım yüreğimde
göğsümün tam ortasında bir akasya filizi gibi açtın
göğe her bakışımda senin büyüyen gülüşünle
biraz daha insana inandım.
biraz daha hayata.
biraz daha şiire.

geceler uzun… biliyorum
ve karanlık bazen erken gelir çocukluğa
ama unutma:
en ince yaprak bile direnir sonbahara
ve bazen
en küçük kuş, en uzak gökyüzüne varır.

Serin…
sen bu dünyanın en güzel telaşısın
süt kokan bir zamanın, ışıkla yazılmış devamısın.
hayatın dudaklarından bir şarkı sızıyor
her gülüşünde
ve ben o şarkıya her gün yeni bir söz ekliyorum
“kalbim, sensiz atması bir ihtimal değildi hiç.”

bak sana bir sır vereyim:
büyümek biraz kaybolmaktır…
ama korkma
kaybolanlar bulunur kalpte
ve kalp unutmaz
hangi sabahları kimler için beklediğini.

bir gün biri seni üzecek,
serinliğini kırmak isteyecek belki
ama o zaman hatırla
babam demişti:
“kuşlar, gökyüzüne rağmen değil,
gökyüzüyle birlikte uçar.”

hayat bir yolculuktur
ama varılacak yer değildir asıl olan
yolda karşılaştığın rüzgâr,
yolda öğrendiğin sabır,
yolda sustuğun şiir…

ve bazen
en doğru cevap, hiç sormadığın sorudadır
ve bazen
biri sana “değmez” dediğinde
sen yine de değer ver,
çünkü senin kalbin senin pusulandır
başkalarının haritasıyla kaybolma, kızım.

Serin…
hayat bazen çok sesli bir yalnızlık olabilir
ama sesini duyan biri hep vardır,
bir ağaç, bir kuş, bir şiir,
ve bazen yalnızca bir baba.

ben
bütün söz haklarımı senin gülüşüne devrettim
artık her kelime senden yana
artık her dua seninle başlar
seninle biter.

ve unutmadan:
insan
en çok kendine merhamet etmeli
çünkü başkalarının affetmediğini
sen affetmezsen büyüyemezsin.

Serin…
gözlerinin içinde zamanın sabrı var
ve ben orada hep seni bekliyorum
bir gün geldiğinde
bütün cevapsız sorularını alıp
yorgun bir “neden?”le kapımı çaldığında
şunu bileceksin:

bu şiir hep senin için yazıldı
çünkü seni sevmek
bir ömürlük cümleydi benim için.