Zamanın Kalbinde Şiiri - Poyraz Özbey

Bir rüzgar esti uzaklardan, adı yoktu,
Sözleri yıldızdan, bakışı topraktandı.
Gecenin en sessiz yerinden doğdu,
Bir dua gibi, hiç bozulmadan kaldı.

Gözlerin gibi derin göller gördüm,
Her biri bir sır, her biri sonsuzluk.
Ay bir düş gibi kondu saçlarına,
Gecenin bile rengi değişti dokundukça.

Toprak, suyu nasıl sararsa özlemiyle,
Ben de seni öyle sardım içimde.
Zaman bile şaşırdı bu aşka,
Dakikalar bile susmayı öğrendi nihayetinde.

Bir kuş kanadında geldi bahar,
Kelimeler çiçek açtı dilimde.
Her harf bir sevda, her mısra bir ömür,
Kalbim bir şiir oldu seninle birlikte.

Ey ruhumun en sessiz yankısı,
Ey gözlerinden düşen ışıkla var olan ben…
Dünya dönmeye devam etsin elbet,
Ama kalbim… kalbim seninle ebeden.