Zamanın İçrediği Ateş Şiiri - Kemter Abdal

Bir mum yanar Erdebil'de gece vakti
Hem yakar kendini, hem aydınlatır yolu
Sorardım: "Niye kendini tüketirsin?"
Dedi: "Aşkın matematiği budur:
Varlık, yokluğa feda olmalı ki
Hakikat görünsün..."

Çaldıran'da dondu zaman
Turnalar havada asılı kaldı
Gördüm: Her 'an' aslında
Geçmişle geleceğin
Kesiştiği bir yanılsama
Toprak dedi: "Ey Kemter!
Sen de bir an'dın,
Şimdi bir hatıra oldun
Yarın ise bir soru..."

Tebriz'in gülleri solduğunda
Koparılan her yaprak
Bir çocuğun avucunda dirildi
Çocuk sordu: "Bu gül öldü mü?"
Dedim: "Ölüm dediğin
Başka bir var oluş biçimidir
Ki asıl kaybolan
Hatırlama cesaretidir..."

Aynaya baktım bir gece
Gördüğüm kendi yüzüm değildi
Bir devrin çöküşüydü
Bir başka devrin tohumuydu
Anladım ki:
Her yansıma
Aslının inkârıdır
Her inkâr
Yeni bir başlangıç...

Şimdi bilirim:
Biz hiç var olmadık
Biz hep var idik
Bu yüzden
Hiç yok olmayacağız...