Zamanın Gölgesinde Şiiri - Poyraz Özbey

Bir ömür, avuçlarımda dağılan kum,
Her tanesi bir gülüş, bir vedâ.
Hatırlamak; bir eski şehrin dar sokağı,
Unutmak; üstü çizilmiş bir dua.

Gölgem uzar, ben kısalırım zamana,
Her adımda biraz daha eksilir sesim.
Bir iz bırakır mıyım, kim bilir?
Belki bir çocuk görür düşümde beni.

Yaşamak; yarım kalan cümleleri tamamlamak,
Yeniden doğmak; kendi küllerinden gül açmak.
Ve ben, bu gölgede hâlâ bekliyorum:
Bir ömür, bana değsin diye.